• ராமு
• சோமு

ராமு மற்றும் சோமு, என்ற நல்ல நண்பர்கள் இருந்தனர். அவர்களுக்கு உலகத்தை சுற்றிப்பார்க்க வேண்டும் என ஆசைப்பட்டனர். அதன்படி ஒருநாள் அவர்கள் காட்டிற்குள் செல்ல முடிவு செய்கிறார்கள். அந்த காடு மிகவும் அடர்ந்த காடு ஆனால் அவர்களுக்கு எந்த சமயத்திலும் ஆபத்து வரலாம் என இருவரும் தெரிந்து வைத்திருந்தனர். அதனை தொடர்ந்து இருவரும் காட்டில் இரவு எந்த ஆபத்து வந்தாலும் பிரியக் கூடாது என சத்தியம் செய்துகொண்டனர்.

மறுநாள் இருவரும் அந்த காட்டிற்குள் செல்கிறார்கள், திடீரென்று எதிர்பாராமல் ஒரு கொடூர சத்தம் கேட்டது, அப்போது அவர்களை நோக்கி ஒரு பெரிய கரடி வந்தது. இருவரும் மிகவும் பயத்தோடு இருந்தார்கள். ராமு ஓடிபோய் பக்கத்தில் இருந்த மரத்தில் எரிக்கொண்டன், ஆனால் பாவம் சோமுக்கு மரம் ஏறுவதற்குத் தெரியாது.

அதனால் ராமு விடம் சோமு "மரத்தின் மேல் ஏறுவதற்க்கு எனக்கு உதவி செய்வாயா? கரடி என்னை சாப்பிட்டுவிடுமே தயவு செய்து எனக்கு உதவிசெய்."

"என்னால் கீழே வர முடியாது அந்த கரடி அருகில் வந்துவிட்டது அதுமட்டும் இல்லாமல் இந்த மரத்தில் இடம் இல்லை அதனால் நீ வேறு இடம் பார்த்துக்கொள்" என ராமு கூறினான்.

ராமு சோமுவிற்க்கு உதவிச்செய்யவில்லை ஆனால் சோமு மிகவும் புத்திசாலி பள்ளிக்கூடத்தில் படிக்கும் போது கரடி இறந்தவர்களை சாப்பிடாது என ஆசிரியர் கூறியது அவனுக்கு நினைவில் வந்தது அதனால் அவன் கீழே படுத்துக்கொண்டான். சிறிது நேரத்திற்கு மூச்சி விடாமல் இறந்தவர்கள் போல படுத்துகொண்டான். அந்த கரடி சோமு அருகே வந்து அவனை நுகர்ந்து பார்த்துவிட்டு மெதுவா நகர்ந்து சென்றது. ஏனென்றால் பொதுவாக கரடி இறந்துப் போனவர்களை தொடவே செய்யது.

கரடி போனதும் மேலே இருந்த ராமு கிழ் இறங்கி வந்து சோமுவிடம் "அந்த கரடி உன்னிடம் என்ன சொன்னது" என ராமு கேட்டேன்.

அதற்கு சோமு "ஆபத்து வரும் நேரத்தில் உன்னை தனியாக தவிக்க விட்டுபுட்டு ஓடும் நண்பனை எப்போவும் நம்பாதே என கரடி சொன்னதாக சோமு கூறினான்."

புத்திசாலி எருமை

ஒரு காலத்தில் ஒரு சிறிய கிராமத்தில் பீட்டர் என்ற விவசாயி வசித்து வந்தார். அவருக்கு ஒரு சிறிய சொந்த வீடு மற்றும் சிறிய நிலம் ஆகியவை கொண்டிருந்தார். மேலும் அவர் ஒரு எருமையையும் வளர்த்து வந்தார் அந்த எருமையின் பெயர் பைசன். இது ஒரு சாதாரண பெயர் இல்லை, அந்த பெயர் வைப்பதற்கு சொந்தக் காரணங்கள் இருக்கின்றன. இந்த எருமையை காணும் முன் பீட்டர் மிகவும் ஏழ்மையான மனிதராக இருந்தார். எருமை பைசன் உண்மையில் தன் முதலாளிக்காக மிகவும் கடினமாக உழைத்தது. அவரது ஒரே எருமையான பைசன் அவர் முழு வயலை இரவும் பகலும் உழுது, பீட்டருக்கு எல்லா வகையான வேலைகளையும் செய்ய உதவியது. பீட்டர் அனைத்து வகையான தானியங்களையும் வளர்க்கத் தொடங்கினார்.

பீட்டர் தனது சுற்றுப்புறத்தில் நிறைய மரியாதைகளைப் பெற்றவர் இதற்கு காரணம் பைசன், ஆகையால் அன்பான எருமை என பைசனை அழைத்து வந்தார். பைசன் ஒரு சிறந்த எருமை மற்றும் ஒரு சுதந்திரமான, உற்சாகமான விலங்கு என்று பீட்டருக்கு தெரியும். பீட்டர் வேலை இல்லாதபோது பைசனுடன் ஊர் சுற்றித் திரிந்து, மாலை ஆனதும் இருவரும் வீடு திரும்புவார்கள்.

அப்படியே காலம் கடந்து போய்க்கொண்டிருந்தது.......

அவர் பைசனை மிகவும் நேசித்தார், ஆனால் பணிச்சுமை அதிகமாக இருப்பதையும், அதை பகிர்ந்து கொள்ள வேண்டியது அவசியம் என்பதையும் உணர்ந்தார். அதனால் பீட்டர் மற்றொரு எருமை வாங்கினார். ஒரு நாள், வயலை உழவு செய்யும் போது, ​​பைசன் அதிகமாக சுவாசிக்கத் தொடங்கியது. இதனால் பீட்டர் தனது இரு எருமைகளையும் வீட்டிற்கு அழைத்துச் சென்றார். அன்றிரவு பீட்டருக்கு தூக்கம் வரவில்லை. பைசனை விடுவிப்பதற்கான நேரம் இது என்று அவர் அறிந்தார்.

அடுத்த நாள் அவர் பைசனுடன் காட்டுக்கு சென்றார், அங்கு சென்ற பின் பைசனின் கழுத்தில் கட்டியிருந்த மணியை கழட்டினார், பைசன் மிகவும் சந்தோசத்தில் தலையை ஆட்டியது.

"பைசன் நீ ஒரு நல்ல எருமை..! நீ செய்த வேலைக்கு என்னால் கைமாறாக எதுவும் திருப்பிச் செலுத்த முடியாது, இதற்குமேல் நீ வேலை செய்ய வேண்டியதில்லை, நீ இப்போது சுதந்திரமாக இருக்கலாம். நான் உன்னை எப்போதும் நினைத்துக் கொண்டு இருப்பேன் என் நண்பா. இந்த நிலபரப்பில் நீ எங்கு வேண்டுமானாலும் அலைந்து திரியலாம். பைசன் நீ எப்போது வேண்டுமானாலும் வீட்டிற்கு வரலாம் என பீட்டர் கூறினார்." பைசனுக்கு தனது நண்பன் பீட்டரை விட்டு வெளியேறுவது வருத்தமாக இருந்தது, ஆனால் அந்த புது காட்டிற்குள் என்ன இருக்கும் என்பதை அறிய அது உற்சாகமாக இருந்தது. 

பைசன் பயமில்லாமல் காட்டிற்குள் சுற்றித் திரிந்து ஓடைகளில் இருந்து தண்ணீரைக் குடித்துவிட்டு, வழியில் இருக்கும் புற்களை சாப்பிட்டுவிட்டு அங்குள்ள புதிய காட்டை மகிழ்ச்சியுடன் அனுபவித்து மகிழ்ந்தது. விரைவில் சூரியன் மறைய தொடங்கியது. பைசன் ஓய்வெடுக்க ஒரு பாதுகாப்பான இடத்தைத் தேடியது. அங்கு ஒரு குளத்தின் அருகே ஒரு குகை இருப்பதை பார்த்த பைசன் "இது நமக்கு ஓய்வு எடுக்க தகுந்த இடம் என நினைத்து மிகவும் சோர்வான நிலையில் ஓய்வு எடுக்க தொடங்கியது."

இவ்வாறு அன்று இரவுகள் கழிந்தன,....

மறுநாள் பைசன் குகையில் இருந்து வெளிவந்து அருகிலுள்ள குளத்தில் தண்ணீரைக் குடித்துவிட்டு புற்களை மேய தொடங்கியது. அமைதியாக ஒருசில நாட்கள் கழிந்தன....

பைசன் காட்டில் அவனது வாழ்க்கையை நேசிக்கத் தொடங்கியது, ஆனால் பைசன் ஒரு எளிய மற்றும் அப்பாவி எருமை, இந்தக் காடு பல விலங்குகளின் வீடு என்பதை அது அறிந்திருக்கவில்லை. அதுமட்டுமின்றி அங்கிருக்கும் அனைத்து விலங்குகளும் பைசன் போல் அப்பாவியாக இருக்காது. ஒவ்வொரு நாளும் பைசன் தனது புதிய வாழ்க்கையை மகிழ்ச்சியுடன் தொடர்ந்தபோது, ​​ டிம்மி என்ற ஒரு நரி பைசனை கவனித்தது. பைசன் ஒவ்வொருமுறையும் குகையை விட்டு வெளியேறும் போதும் மற்றும் ஒவ்வொரு இடத்திற்கு செல்லும் போதும் டிம்மி பைசனுக்கு பின்னல் இருந்து கவனித்துக் கொண்டிருக்கும். பைசன் அதன் நாட்களை மிகவும் உற்சாகத்தடன் அனுபவித்தது இதனால் டிம்மி இருப்பதை அது ஒருபோதும் உணரவில்லை.

டிம்மி: "இந்த எருமை என்ன இவ்வளவு தைரியமாக காட்டை சுற்றித் திரிகிறது, அது மிகவும் தைரியமான எருமையா அல்லது மிகவும் முட்டள் எருமையா?, அதாவது அந்த எருமை யாருடைய குகையில் வசிக்கிறது என்பது அவருக்கே தெரியாதா?"

சரி ஏதாவது கேட்போம் என நரி வெளிவந்தது....

டிம்மி: "வணக்கம்...,! நீங்கள் இந்த காட்டிற்கு புதியதாக வந்தவரா?."

பைசன்: "நான் ஒவ்வொரு நாளும் இங்கே புல் மேய்வதர்க்கு வருவேன், நான் என்னை புதியவர் என்று அழைக்க மாட்டேன்..!"

என சிரித்துக் கொண்டே கூறியது.

டிம்மி: "நீங்கள் ஒரு நகைச்சுவையான சிறிய விலங்கு..!"

பைசன்: "ஒரு சிறிய நரி நீ என்னை பார்த்து சிறிய விலங்கு என்று சொல்கிறாயா? உண்மையில் நீதான் சிறிய விலங்கு."

டிம்மி: "உனக்கு எவ்வளவு தைரியம் என்னையே கேலி செய்கிறாய், நான் இந்த காட்டிற்கு ராஜா என் குகையில் தான் நீ வாழ்கிறாய் இங்கு இருக்கும் அனைத்து விலங்குகளும் என்னை பார்த்து பயந்துதான் வாழ்கின்றது. இங்கே நீ வாழ விரும்பினால் என்னை வணங்க வேண்டும்."

பைசன்: "நீ சொல்வது சரிதான், நான் இந்த காட்டிற்கு புதியவன் தான், ஆனால் நீ சொல்வதை எல்லாம் நம்புவதற்கு நான் முட்டாள் என்று அர்த்தம் இல்லை. இங்கே கவனி நரியே உண்மையில் நீ இந்த காட்டின் ராஜா இல்லை, இந்த காடு எவ்வளவு பெரியது என்று கூட உனக்குத் தெரியாது என்று எனக்கு தெரியும். என் நேரத்தை வீணடிப்பதை விட்டுவிட்டு இங்கு இருந்து செல்."

இவ்வாறு அவர்கள் பேசிக்கொண்டிருந்தனர்.

டிம்மி பயங்கர கோபத்துடன் பைசனை பார்த்துக் கொண்டிருந்தது, ஒரு நாள் என்னை அவமான படுதியதர்க்கு தக்க பதிலடி கொடுக்கவேண்டும் என நினைத்துக் கொண்டது.

மறுபுறம் பைசன் இப்போது மிகவும் எச்சரிக்கையாக இருக்க வேண்டும் என்பதை உணர்ந்தது.

பைசன்: "அந்த தந்திரமான நரிக்கு நான் எங்கு வசிக்கிறேன் என்று தெரிந்திருக்கிறது, அதாவது அது என்னைப் கவனித்துக் கொண்டிருக்கிறது என்று அர்த்தம். ஹ்ம்ம்... இதைப் பற்றி நான் முன்பு யோசிக்கவில்லை. ஆனால் அந்த குகை யாரோ ஒருவருக்கு சொந்தமானதாக இருக்க வேண்டும். அந்த குகையின் சரியான உரிமையாளர் வந்துவிட்டால் நான் என்ன செய்வது? இனி நான் மிகவும் கவனமாக இருக்க வேண்டும்."

அன்றிரவு சந்திரன் பளபளப்பாக வானத்தில் பிரகாசமாக பிரகாசித்தது, பைசனும் அந்த குகைக்குள் துங்கிக்கொண்டு இருந்தது. திடீரென ஒரு சத்தம் கேட்டது, உடனே பைசன் ஒரு சிறிய துளை வழியாக எட்டிப் பார்த்தது அங்கே ஒரு விசித்திரமான நிழலைக் கண்டது. முதலில் அந்த நரி மீண்டும் அவரைத் தொந்தரவு செய்ய வந்துவிட்டது என நினைத்தது, ஆனால் அந்த உருவம் அருகில் வர தொடங்கியது, அதை பார்த்து பைசன் பயத்தில் நடுங்கியது. ஆம் அது ஒரு புலி அது தான் இந்த குகையின் உரிமையாளர்.

பைசன்: "இல்லை....இல்லை... நிச்சயமாக இந்த குகை புலிக்கு சொந்தமானது தான், நான் இப்போது என்ன செய்வது.! கண்டிப்பாக அது என்னை சாப்பிட்டு விடும்."

புலி நெருங்கி வருவதைத் தொடர்ந்து பைசனின் நடுக்கம் அதிகரித்தது.

பைசன்: "யோசி.... யோசி.... பொறுமையாக ஏதாவது யோசி.... ஆக ஒரு யோசனை.... என்னால் அவரை பார்க்க முடியும் ஆனால் அவரால் என்னை பார்க்க முடியாது..! இதுதான் என்னோட நன்மை. சற்றும் தாமதிக்காமல் பைசன் அதன் குரலை உயர்த்தி குகையினுள் இருவர் இருப்பதாக கருதிக்கொண்டு " ஹ ஹ அந்த புலி வருகிறது, ஷூ....சத்தம் போடாதே நாம் இருப்பதை புலிக்கு தெரிந்தால் நமக்கு சாப்பாடு கிடைக்காது"

"ஒஹ்ஹ்ஹ் சரி மன்னித்துவிடு"

"அங்கேபார் அந்த புலி எவ்வளவு சுவையாக இருக்கும் என்று பார்"

"இங்கு வசிப்பவர் நாம் இருவருக்கும் சாப்பிட போதுமானதாக இருக்குமா என்று தெரியவில்லை."

"நீ கூறுவது சரியாக இருக்கும். ஹாஹாஹா.... இன்று நம் இரவு உணவு முற்றிலும் சிறியது."

இவ்வாறு குகைக்குள் இருக்கும் பைசன் இருவெடமிட்டு பேசியது. அந்த புலி மிகவும் பயத்துடன் யார் இந்த விலங்குகள் என நினத்தது. மீண்டும் குகையினுல் இருந்து சத்தம் கேட்டது, "ஏன் அந்த புலி வெளியே நிற்கின்றது, நாம் ஏன் அதிக நேரம் எடுத்துக்கொள்கிறோம், எனக்கு மிகவும் பசியாக இருக்கிறது. காத்திருப்பதற்கு பதிலாக ஏன் நாம் வெளியே சென்று அதனை தாக்கக்கூடாது. புலியால் நாம் இருவரிடமும் சண்டையிட முடியாது." இதனை கேட்டா அந்த புலி தலை தெறிக்க ஓடியது. இந்த சிந்தனை வேலை செய்தது. பைசன் நிம்மதி அடைந்தது, இப்போது எந்த சூழ்நிலையிலும் அமைதியாக இருப்பதன் முக்கியத்துவத்தை பைசன் புரிந்துக் கொண்டது.

மறுநாள், டிம்மி காட்டில் நடந்துகொண்டே பைசனை ஏதாவது செய்யவேண்டும் என நினைத்துக் கொண்டிருந்தபோது எதிர்பாராத விதமாக புலியின் மீது மோதியது.

புலி: "ஓ கடவுளே.....நீ என்னை பயமுறுத்தி விட்டாய்."

டிம்மி: "பயமா?,..... என்னால் நீங்கள் பயந்தீர்களா? ஆனால் நீங்கள் ஒரு புலி."

புலி: "ஆமாம், நான் காட்டில் பெரிய பூனை என்று எனக்குத் தெரியும், ஆனால் இங்கு என்னை விட பெரிய மற்றும் பயங்கரமான விலங்குகள் எதுவும் இல்லை என்று நினைத்தால் நீ ஒரு முட்டாள். நான் நேற்று இரவு இரண்டு பெரிய விலங்குகளை பார்த்தேன், அவர்கள் என் குகையை கைப்பற்றி உள்ளார்கள். அதனால் நான் ஒரு புதிய குகைக்குத் தேட வேண்டியிருந்தது."

டிம்மி: "என்ன சொல்கிறீர்கள்.... உங்கள் குகையில் வசிப்பவர் உங்களைவிட பெரியவர் மற்றும் பயமுறுத்துபவற்களா? இல்லை... அது ஒரு எருமை, நீங்கள் என்ன சொல்கிறீர்கள் இரண்டு என? அங்கே ஒரு எருமை மட்டுமே வாழ்கிறது."

புலி: "ஒரு எருமையைப் பார்த்து பயந்து ஓடும் முட்டள் நான் என்று நினைக்கிறாயா? அங்கு இரண்டு பெரிய மனிதர்கள் இருந்தார்கள்."

டிம்மி: "மனிதர்களா?"

புலி: "ஆமாம்... உண்மையில் யார் அவர்கள் என்று எனக்கு தெரியவில்லை நான் குகைக்குள் நுழையவில்லை வெளியே இருந்து அவர்கள் குரல்களை மட்டுமே கேட்டேன், அவர்கள் என்னைத் தாக்கப் போவதாக பேசிக்கொண்டிருந்தனர்."

டிம்மி: "ஹ ஹ ஹ ... நீங்கள் ஒரு பாவாபட்ட புலி, அந்த எருமை உங்களிடம் விளையாடி இருக்கிறது, அங்கு ஒரு மனிதர்களும் இல்லை அது ஒரு எருமை. அது இந்த காட்டிற்குள் வந்த நாள் முதல் நான் அதை பார்த்துக் கொண்டுதான் இருக்கிறேன் அது ஒரு எருமை."

புலி: "வாயை மூடு நறியே.... ஒரு எருமையை பார்த்து பயந்து போகும் விலங்கு நான் கிடையாது."

டிம்மி: "அதை என்னால் உங்களுக்கு நிரூபிக்க முடியும் ,நீங்கள் அவனுடைய இறை இல்லை, அவர்கள் தான் உங்களின் இறை. நாம் ஒரு காரியத்தைச் செய்வோம், நான் உங்களுடன் வருகிறேன், நாம் அந்த குகைக்குள் நுழைவோம், உள்ளே இருப்பவர்களைப் பிடிக்க நான் உங்களுக்கு உதவுவேன். நான் அந்த திமிர்பிடித்த எருமையை எப்படியாவது பலி தீர்க்க விரும்புகிறேன். ஆனால்... உங்கள் குகைக்கு ஈடாக நீங்கள் ஒருபோதும் என்னை தாக்க மாட்டேன் என ஒரு சத்தியம் செய்ய வேண்டும்."

புலி: "ஹ்ம்ம் நீ உண்மையைச் சொல்கிறாயா? ஆனால் நீ என்னை விட்டு விட்டு வெளியே ஓடிவிட்டால்?"

டிம்மி: "சரி, நம்மைச் சுற்றி ஒரு கயிற்றைக் கட்டிக்கொள்வோம், உங்கள் வயிற்றுக்கு ஒரு முனை, மற்றொன்று என்னுடையது. நான் ஓட முயற்சித்தால் நீங்கள் என்னை இழுக்க முடியும்."

இதற்கு அந்த புலி ஒப்புக் கொண்டது. அவர்கள் இருவரும் தங்களைச் சுற்றி ஒரு கயிற்றைக் கட்டிக்கொண்டு, குகையை நோக்கி நடக்கத் தொடங்கினார்கள். "அந்த டிம்மி நரி மகிழ்ச்சியடைந்தது, பைசனுக்கு ஒரு பாடம் கற்பிக்கவும் மற்றும் புலியின் நம்பிக்கையை சம்பாதிக்கவும் ஒரு வழியைக் கண்டுபிடித்தது." இருவரும் குகைக்கு அருகே வந்தனர். பைசன் எருமை அவர்களை பார்த்ததும் என்ன நடக்கின்றது என புரிந்துக் கொண்டது.

பைசன்: "ஹ்ம்ம் அந்த நரி இவ்வளவு புத்திசாலியா? இதனை நான் அமைதியாக கையாள வேண்டும். உடனே பைசன் குரலை உயர்த்தி " முட்டல் நாரியே..... நான் உன்னிடம் இரண்டு புலிகளைக் கொண்டுவரச் சொன்னேன், நீ ஒரே ஒரு புலி மட்டுமே கொண்டு வந்து இருக்கின்றாய். இரு புலிகளை கூட்டி வந்து நாம் பகிர்ந்து சாப்பிடலாம் என நேற்றிரவு கூறினாய் ஆனால் இப்போது ஒரே ஒரு புலி மட்டும் கூட்டி வந்து இருக்கின்றாய். இதற்காக நான் நேற்று இரவில் இருந்து பசியோடு இருக்கின்றேன். இந்த ஒரு புலி இவ்வாறு என் பசியை அடக்கும்."

புலி: "அட நரி யே நீ அவர்களுக்காக வேலை செய்கிறதா..."

டிம்மி: "இல்லை ., இது உண்மை இல்லை."

பைசன்: "அஹ......சரி, அந்த புலியை இங்கு கொண்டு வா.."

அந்த புலி மிகவும் பயந்து கொண்டு கயிற்றின் மறு முனையில் இருக்கும் நரியை பற்றி சிறிதும் கவலை இல்லாமல் ஓட தொடங்கியது..... டிம்மி அவ்வ்வ்வ் அவ்வ்வ் என கதறியது....

பைசன்: "அந்த நரிக்கு இதுதான் சரியான பாடம். இன்று நான் ஒரு மிக முக்கியமான பாடத்தை கற்றுக் கொண்டேன். நான் அமைதியாக இருக்கவில்லை என்றால் அந்த இருவரையும் துரத்த முடிந்திருக்கிறது. எவ்வளவு கடினமான நிலைமையில் இருந்தாலும் சரி நாம் எப்போதும் அமைதியா இருக்க வேண்டும்."

ஆம்..., பைசன் சொல்வது சரிதான்... ஒவ்வொரு கடினமான சூழ்நிலையிலும் நாம் அமைதியாக இருக்க வேண்டும், அமைதியா இருந்தால் மட்டுமே அதற்கான சரியான முடிவை நம்மால் எடுக்க முடியும். நாம் நம் பொறுமையை இழந்திருந்தால் அந்த புலிக்கு இரையாக இருந்திருப்போம். அமைதியாக இருந்ததால் மட்டுமே அந்த புலியை விரட்ட முடிந்தது.

ராஜா மற்றும் பிச்சைக்காரன்

முன்னொரு காலத்தில் ஒரு நாடு ஒரு அரசனால் ஆட்சி செய்யப்பட்டது. தற்சமயம் அந்த அரசனுக்கு வயதாகிவிட்டதால் அவனை அடுத்து அந்த நாட்டை அரசமைக்க அவருக்கு ஒரு மகன் இல்லை எனவே நாட்டை ஆள ஒரு பொருத்தமான வீரனை தேர்ந்தெடுக்க அரசர் விரும்பினார் அதைத் தொடர்ந்து ராஜா தனது நாடு முழுவதும் அறிவிப்புகளை அனுப்பினார். அந்த அறிவிப்பில், அந்நாட்டு தகுதிவாய்ந்த இளைஞருக்கு அரசர் உடன் நேர்காணல் வைக்கப்படும். இதில் கலந்துக்கொள்ளும் வேட்பாளருக்கான ஒரே தகுதி என்னவென்றால், நாடு முழுவதும் உள்ள ஒவ்வொரு சக மனிதர்கள் மீது மிகுந்த அன்பு வைத்திருக்க வேண்டும் என குறிப்பிடப்பட்டிருந்தது.

தொலைதூர கிராமத்தைச் சேர்ந்த ஒரு ஏழை இளைஞனும் அந்த அறிவிப்பைப் படிக்கிறான். நாட்டின் ஆட்சியாளராக இருப்பதற்கு மிகவும் உற்சாகத்துடன் அறிவிப்பை படித்து, ராஜாவுடன் நேர்காணலுக்குத் தயராகத் தொடங்கினான்.

அந்த ஏழை இளைஞன் ஒரு கனிவான மனிதர், கடின உழைப்பாளி, ஆனால் அவர் மிகவும் ஏழ்மையானவர். பல்வேறு சூழ்நிலைகளின் காரணமாக ராஜாவின் பார்வையில் அந்த மனிதனுக்கு நல்ல உடைகள் இல்லை, எனவே அந்த இளைஞன் மிகவும் கடினமாக உழைத்து, சரியான துணிகளையும் பொருட்களையும் வாங்குவதற்கு சிறிது பணத்தை மிச்சப்படுத்தினான்.

பின்பு அரண்மனைக்கு செல்லும் நீண்ட பயணத்திற்காக தனது பொருட்களையும், நேர்காணலுக்கான சரியான உடையையும் பெற்றபின், அந்த இளைஞன் தனது பயணத்தை தொடங்கினான், அவர் பல நாட்கள் பயணம் செய்து அரண்மனை கண்ணில் படும் தொலைவில் வந்தார், கிட்டத்தட்ட அவர் பயணத்தை முடித்துவிட்டார்.

அப்போது சாலை ஓரம் நின்றுகொண்டிருந்த ஒரு ஏழை பிச்சகாரன்  குளிரில் நடுங்கியப்படி  தன் கைகளை நீட்டி, அவனது பலவீனமான குரலை வளைத்து உதவி செய்யுமாறு கெஞ்சினான். எனக்கு பசியும், குளிரும் இருக்கிறது தயவுசெய்து எனக்கு உதவுங்கள் ஐயா என பிச்சைக்காரன் கெஞ்சினான். பிச்சைக்காரனின் பரிதாபகரமான நிலமையை புரிந்த இளைஞன் உடனடியாக தனது புதிய உடையை கழற்றி அவருக்கு வழங்கினார் மற்றும் பயணத்திற்காக அவர் எடுத்துச் சென்ற மிகக் குறைந்த உணவையும் அவருக்கு வழங்கினார். பிச்சைக்காரன் அந்த இளைஞருக்கு ஆயிரம் முறை நன்றி தெரிவித்தார். ஆனால் இளைஞன் தனது நல்ல ஆடைகளை பிச்சைக்காரருக்குக் கொடுத்ததால்  நேர்காணலுக்கு செல்ல சற்று தயங்கிய அவர், அரண்மனைக்கு வந்தபின் அரண்மனைக்குள் நுழைய போதுமான தைரியத்தை சேகரித்தார்.

ஏழை இளைஞன் முன்பு இருந்தது போல் அழுக்கு உடையுடன் அரண்மனைக்கு வந்தபின் அரசின் உதவியாளர் நேர்காணல் அறைக்கு செல்லும் வழியைக் காட்டினார். ராஜா அறைக்குள் நுழைந்தபோது அவன் ஆச்சரியத்தில் மூழ்கினான், ஏனெனில் அந்த ராஜா சாலை ஓரம் நின்ற பிச்சைக்காரனைப் போலவே இருப்பதைக் கவனித்தான்.

அந்த மனிதனின் கண்ணில் ஏற்பட்ட அதிர்ச்சியைக் கண்ட மன்னர், 'ஆம், உங்கள் வழியில் நீங்கள் சந்தித்த பிச்சைக்காரன் நான் தான் என அரசர் சொன்னார்.' ஆனால் நீங்கள் ஏன் ஒரு பிச்சைக்காரனைப் போல அலங்கரித்தீர்கள், நீங்கள் ஒரு ராஜா, நீங்கள் ஏன் இதைச் செய்தீர்கள் என்று இளைஞன் தடுமாறினான். நீ ஒரு நல்ல இதயம் கொண்டவர் என்பதையும், சக மனிதர்களை நீ உண்மையாக நேசிப்பதையும் நான் உறுதிப்படுத்திக் கொள்ள வேண்டியிருந்ததால் மற்றும் நான் ஒரு ராஜாவாக உங்களிடம் வந்திருந்தால் என்னைக் கவர்ந்திழுக்க நீங்கள் எதையும் செய்திருப்பீர்கள் என்று எனக்குத் தெரியும் என்று ராஜா கூறினார். மேலும் எதையும் எதிர்பார்க்காமல் தேவைப்படுபவருக்கு தாராள மனப்பான்மையும் அன்பும் உண்மையிலேயே இருப்பதை ஒருபோதும் அறிந்திருக்க மாட்டேன். பிச்சைக்காரன் மனிதனிடம் உங்கள் அன்பின் தாராள மனப்பான்மையைப் பார்க்கும் ஒரு பெரிய இதயத்தின் அடையாளம் இது உங்கள் சக மனிதர்களை நீங்கள் உண்மையிலேயே நேசிக்கிறீர்கள் என்பதை நிரூபித்தது.  நாட்டிற்கு ஒரு தேவை  சிம்மாசனத்தை வழங்குவதும் பூர்த்தி செய்வதும் மட்டுமல்லாமல், தேசத்தின் அனைவரின் நலனுக்காகவும் பணியாற்றும் தலைவர். நீங்கள் என் வாரிசாக இருப்பதற்கு சரியான நபர் என்பதை நீங்கள் நிரூபித்துள்ளீர்கள்.

நீங்கள் வாழ்க்கையில் கருதும் ராஜாவுக்கு வாக்குறுதியளித்திருப்பது ஞானத்தை விட முக்கியமானது  இதை அங்கீகரிப்பது ஞானத்தின் ஆரம்பம். நம்முடைய சக மனிதர்களிடம் இரக்கமும் அன்பும் நிறைந்த ஒரு இதயம் இன்று இந்த உலகத்தில் ஒரு ராஜா உலகுக்கு வழங்கக்கூடிய மிகப் பெரிய பரிசு. இந்த நாட்டில் ஒரு ராஜா பணக்காரராகவும், கவர்ச்சியாகவும், சக்திமிக்கவராகவும் மற்றும் எல்லாவற்றையும் கொண்டிருக்கலாம்.  ஒரு பிச்சைக்காரனின் பணக்கார இதயத்துடன் ஒப்பிடும்போது இந்த ராஜ்யம் பயனற்றது என்று அரசர் கூறினார்.

அதன்பின் அந்த ஏழை இளைஞன் வருங்கால அரசனாக தேர்வு செய்யப்பட்டார்.

நேர்மையான மனிதனும் அதிசய குகையும்

முன்பொரு காலத்தில் ஒரு ஏழைக் குடும்பமும், பணக்கார குடும்பமும் ஒரு மலையின் அடிவாரத்தில் வசித்து வந்தனர், மலையின் உச்சியில் ஒரு மிகப்பெரிய காடு ஒன்றும் இருந்தது. ஒவ்வொரு நாளும் அந்த ஏழைக் குடும்பத்தின் தலைவர் உணவு மற்றும் உடைகள் வாங்க மரங்களை வெட்டி விற்க காட்டுக்குச் செல்வான். அந்த காட்டில் ஒரு கல் சிங்கம் இருக்கும் அதற்கு உணவு கொடுத்துவிட்டு விறகு வெட்டச் செல்வான். வழக்கமாக ஏழை மனிதன் கல் சிங்கத்தின் வாயின் அருகே சிறிது பார்லி உணவும், வெண்ணையும் வைத்துக்கொண்டு, "சிங்கமே.. தயவுசெய்து இந்த உணவை சாப்பிடு என்று கூறுவான்" பிறகு விறகு வெட்டச் செல்வான்.

இவ்வாறு நாட்கள் கடந்து சென்றது…

ஒரு நாள் அந்த ஏழை மனிதன் கல் சிங்கத்திற்கு உணவளித்துக்கொண்டிருந்த போது அந்த சிங்கம் "நன்றி நண்பனே…  நீ ஒரு நல்ல மனிதர்" என கூறியது.  அந்த ஏழை மனிதன் பயந்துபோய் "சிங்கமே உங்களுக்கு உணவளிக்க ஒரு உதவியாளர் இல்லையே அதனால் தான் நான் உங்களுக்கு சில உணவுக் கொடுக்கின்றேன், என்னிடம் நல்ல உணவு இல்லை, ஏனென்றால் நான் ஒரு ஏழை என கூறினர்." பதிலுக்கு அந்த கல் சிங்கம் "நீ ஒரு நேர்மையான மனிதன் நாளை காலை  சூரிய உதயத்திற்கு முன்பு இங்கு வந்துவிடு நான் உனக்கு ஏதேனும் ஒன்று தருவேன் என்று கூறியது."  அதன்பின் அந்த ஏழை மனிதன் தன் வெட்டிய விறகுகளை எடுத்துக்கொண்டு வீடு திரும்பினான்.

மறுநாள் காலையில் அந்த ஏழை மனிதன் வருகிறான் தன்னிடம் இருந்த உணவுகளை கல் சிங்கத்திற்கு கொடுக்கிறான். அந்த கல் சிங்கம் "என் வயிற்றில் நிறைய தங்கம் இருக்கிறது நீ சிலவற்றை எடுத்துக் கொள்ளலாம் ஆனால், சூரியன் உதிக்கும் போது நீ கண்டிப்பாக உன் கையை என் வயிற்றில் இருந்து வெளியேற்ற வேண்டும்.  ஏனென்றால் அந்த நேரம் என் வாய் மூடிவிடும் என கூறியது. ஆமாம் சரி எனக்கு புரிந்தது என அந்த ஏழை மனிதன் கூறினர்.

பின் கல் சிங்கத்தின் வயிற்றில் கையை வைத்து அவர் வைத்திருந்த சிறிய பையை தங்கத்தால் நிரப்பினார். "இது எனக்கு போதுமானது" என்று அவர் சொன்னார். அவர் அந்த கல் சிங்கத்திற்கு நன்றி சொல்லிவிட்டு வீட்டிற்கு சென்றார்.

இப்போது அந்த ஏழை மனிதன் பணக்காரர் ஆக மாறினார். பக்கத்து பணக்கார வீட்டுக்காரர் பொறாமைப்பட்டார்கள், "நீங்கள் எப்படி இவ்வளவு பணக்காரர்களாகிவிட்டீர்கள் என கேட்டனர்." அதற்கு அந்த நேர்மையான மனிதர் கல் சிங்கத்தைப் பற்றி அவரிடம் சொன்னார்.

அதன்பின் அந்த பணக்காரர் பழைய ஆடைகளை அணிந்துகொண்டு காட்டுக்குச் சென்றார், ஏழை மனிதன் செய்ததைப் போல் ஒவ்வொரு நாளும் கல் சிங்கத்திற்கு பார்லி உணவும், வெண்ணையும் கொண்டு உணவளித்தார். ஒரு நாள் அந்த கல் சிங்கம் ஏழை மனிதனிடம் சொன்னதை இவரிடமும் சொன்னது இதை கேட்டு பணக்காரன் மிகவும் மகிழ்ச்சியாக இருந்தான்.

மறுநாள் ஒரு பெரிய பையுடன் வந்தான், சிங்கத்தின் வயிற்றில் இருந்து தங்கத்தை அவன் வைத்திருந்த பெரிய பையில் நிரப்பிக் கொண்டிருந்தான். சூரியன் உதித்து மேலே உயர்ந்தது, ஆனால் பேராசை கொண்ட மனிதனுக்கு இன்னும் அந்த தங்கம் போதுமானதாக தோன்றவில்லை இதனால் அந்த கல்  சிங்கத்தின் வாய் கவ்விக் கொண்டு, மீண்டும் திறக்கவில்லை.

"நீங்கள் எவ்வளவு பணக்காரர்களாக இருந்தாலும் சரி, நீங்கள் பேராசை கொண்டவராக இருந்தால் உங்களுக்கு எவ்வளவு கொடுத்தாலும் அது போதுமானதாக அமையாது எனவே நீங்கள் எப்போதும் மனதின் அடிப்படையில் ஒரு ஏழையாக இருப்பீர்கள். "

"நீங்கள் ஏழை ஆனால் ஒரு நல்ல மனிதர் என்றால்  நீங்கள் எப்போதுமே மனதின் அடிப்படையில் ஒரு பணக்காரராக இருப்பீர்கள்."

"ஆசை இருக்கலாம் ஆனால் பேராசை இருக்கக்கூடாது"

புத்திசாலி மீன்

ஒரு மீனவர் தினமும் ஒரு ஆற்றில் மீன் பிடிப்பது வழக்கம் அதே போல் ஒரு நாள் அந்த மீனவர் மீன் பிடிக்க நதிக்கு சென்றார், அப்போது மீன் பிடிப்பதற்காக அவர் தனது வலையை ஆற்றில் வீசி சிறிது நேரம் காத்திருந்து அனைத்து மீன்களும் வலைக்கு வந்தபின் அவர் வலையை மேலே தூக்குவர் இதனால் நிறைய மீன்கள் அவருக்கு கிடைக்கும் அப்போதுதான் அவர் நிறைய மீன்களை சந்தையில் விற்க முடியும்.

இதேபோல் ஒரு நாள் அந்த மீனவர் மீன் பிடிக்க நதிக்கு செல்கிறார் அப்போது அவர் நிறைய மீன்கள் பிடிப்பதன் மூலம் அதிக பணம் சம்பாதிக்கலாம் அதேபோல் அவருக்கு வலையில் நிறைய மீன்கள் கிடைக்க வேண்டும் என நினைத்துக் கொண்டே நதிக்கு செல்கிறார்.

அந்த நதிக்கு சென்றபின் அவர் வலையை வீசி சிறிது நேரம் கழித்து வலையை மேல் இழுத்து வலையில் இருக்கும் மீன்களை எண்ணுவதற்கு தயாராகிறார் ஆனால் அந்த வலையில் ஒரு சிறிய மீன் மட்டுமே இருப்பதைக் கண்டார்.

அந்த வலையில் இருந்த மீன் திடீரென்று அவரிடம் பேச தொடங்குகிறது. "ஓ மீனவனே.. மீனவனே... தயவுசெய்து என்னை விட்டு விடுங்கள் என கூறியது," ஆனால் அந்த மீனவர் மீனின் வேண்டுகோளுக்கு எந்த கவனமும் கொடுக்கவில்லை, அதன்பின் மீண்டும் அந்த சிறிய மீன் அவனிடம் கேட்டது "மீனவனிடம் ஓ மீனவனே.. மீனவனே.., நான் உங்களுக்கு ஒரு உதவி செய்கிறேன், நீங்கள் என்னை மீண்டும் தண்ணீரில் விட்டால் நான் உங்களைப் பற்றி என் அனைத்து நண்பர்களிடமும் சொல்வேன். இதன்மூலம் நான் அவர்களை இங்கு அழைத்துக்கொண்டு வருவேன். எனவே, நீங்கள் அடுத்த முறை வரும்போது உங்களுக்கு அதிகமான மீன்கள் கிடைக்கும்".

மீனவர் அவருக்குள் யோசிக்கிறார் இந்த யோசனை அருமையாக இருக்கிறது, அது மோசமானதல்ல என்று அவர் நினைத்துக் கொண்டிருந்தார். பின் அவர் இன்று ஒரு சிறிய மீன் நாளை எனக்கு நிறைய மீன் கிடைக்கும் என நினைத்துக் கொண்டே அந்த சிறிய மீனை மீண்டும் ஆற்றில் விட்டுவிட்டார்.

சிறிய மீன் மிகவும் மகிழ்ச்சியாக, திரும்பி இந்தப்பக்கம் வரக்கூடாது என நினைத்துக்கொண்டு ஆற்றில் நீந்தியது. அடுத்த நாள் அந்த மீனவர் அதிக மீன்கள் கிடைக்கும் என எதிர்பார்ப்புடன் ஆற்றிற்கு வலையுடன் வருகிறார். ஆனால் அங்கு ஒரு மீன்களும் அவருக்கு கிடைக்கவில்லை ஏமாற்றத்துடன் அந்த மீனவர் வீட்டிற்கு சென்றார்.

இதுவே அந்த மீன் புத்திசாலி தனமாக எதும் யோசிக்காமல் இருந்திருந்தால் இந்நேரம் சந்தைக்கும் விற்பனைக்கு சென்றிருக்கும். புத்திசாலி தனமாக யோசித்தால் தப்பித்துக் கொண்டது.

"நாமும் இதேபோல் மிக முக்கியமான சவால் தருணத்திலிருந்து நம் வாழ்க்கையை காப்பாற்றி கொள்ள மிகவும் புத்திசாலித்தனமாக இருக்க வேண்டும்."

முயன்றால் முடியாதது எதுவும் இல்லை

விவசாயி ஒருவர் ஒரு குட்டிக் கிளி வளர்த்தார். அவர் அந்தக் கிளிக்கு ஆசையாக பேச சொல்லி கொடுத்து வளர்ந்து வந்தார். அவர் அந்தக் கிளியை எப்போதும் ஒரு கூண்டில் அடைத்து வைத்து வளர்ந்து வந்தார். ஒரு நாள் அந்த கிளி அவரிடம் என்னைப் போல் இருக்கின்ற எல்லா கிளிகளும் பறக்கிறது. ஆனால் என்னால் மட்டும் ஏன் பறக்க முடியவில்லை என்று அந்த விவசயிடம் கேட்டது .

அதற்கு அந்த விவசாயி சொன்னார்..... நீ ரொம்ப குட்டிக் கிளி அதனால் தான் உன்னால் பறக்க முடியவில்லை நீயும் வளர்ந்து விட்டால் அவர்களை போல் பறக்கலாம் என்று அந்த கிளியிடம் கூறினர்.

அந்த குட்டி கிளி அவர் சொன்னதில் உன்னால் இப்போது பறக்க முடியாது என்று சொன்னதை மட்டும் நம்பி கடைசி வரைக்கும் நம்மால் எதுமே முடியாது என்று முயற்சி செய்யாமல் அப்படியே இருந்துவிட்டது.

இதை கவனித்த அந்த விவசாயி ஒருநாள் அந்த கிளிக்கு ஒரு பரிட்சை வைக்கிறார். அந்த பரிட்சை என்னவென்றால் அந்த கிளி பறக்க முயற்சி செய்கிறதா.. இல்லையா... என பார்க்க கிளி கூண்டை திறந்து வைக்கிறார்.

நம்மால் எதுவுமே முடியாது என தன் மனதில் நினைத்துக்கொண்ட அந்த குட்டிக் கிளி கூண்டு திறந்து இருந்தும் பறக்கவே இல்லை.

"நாமும் அந்த குட்டிக் கிளி போல் தான் முயற்சி செய்யாமல் இருக்குறோம். சின்ன வயதில் பெரியவர்கள் உன்னால் முடியாது என்று சொன்ன வார்த்தைகளை நம்பி வாய்ப்பு கிடைத்ததும் நம்மில் பலர் அதை அந்த கிளியை போல் அதை தவற விடுகிறோம். உன்னால் இயலுமோ இயலாதோ முதலில் அதனை முயற்சி செய்யவேண்டும்..." "முயன்றால் முடியாதது என்று எதுவும் இல்லை"

பேராசை பெரு நஷ்டம்

ஒரு ஆணும் பெண்ணும் நான்கு வருடங்களாக காதலித்து வந்தார்கள். இருவரும் கல்யாணம் செய்யலாம் என முடிவு செய்து வீட்டை விட்டு வெளியேறி தனியாக கல்யாணம் செய்து கொண்டு அவர்களின் புது வாழ்க்கையை ஆரம்பித்தார்கள். புதிய வாழ்க்கை வறுமையில் ஆரம்பிக்ககூடாது என்று அந்த ஆண் வேளைக்கு போகலாம் என முடிவு செய்து அந்த பெண்ணிடம் நான் மூன்று வருடங்கள் உன்னை விட்டு தனியா இருந்து வேலை பார்க்க வேண்டும் அப்போது தான் நாம் வாழ்வில் வேகமாக முன்னேற முடியும் என்று கூறினான். அவளுக்கு விருப்பம் இல்லையென்றாலும் அவனுக்காக சரி என்று கூறினாள். அவன் அடுத்த ஒருசில நாட்களில் ஒரு அரண்மனைக்கு வேளைக்கு செல்கின்றான்.

அங்கே அரண்மனையின் அரசர் அவனிடம் உனக்கு தினமும் சம்பளம் வேண்டுமா இல்லையென்றால் நீ வேலையை விட்டு வீட்டிற்கு செல்லும் போது மொத்தமாக வேண்டுமா என்று கேட்டார். அவனும் கடைசியில் நான் வீட்டிற்கு செல்லும் போது வாங்கி கொள்கின்றேன் என்றான். அவனும் நன்கு உழைத்தான். அவன் கூறியது போல் மூன்று வருடங்கள் கழித்து போனது கடைசி நாள் அன்று அரசரிடம் என்னுடைய காசு தாருங்கள் என்று கேட்டான். அரசர் அவரின் இரண்டு கையிலும் இரண்டு பெட்டிகளை கொண்டுவந்தார் அதில் ஒரு பெட்டி தங்க நிறத்தில் இருந்தது இன்னொரு பெட்டி இரும்பு நிறத்தில் இருந்தது.

அவன் தங்கநிற பெட்டியில் தான் கண்டிப்பாக காசு இருக்கும் என நினைத்து தங்கநிற பெட்டியை அரசரிடம் இருந்து வாங்கினான். அதை ஆசையாக திருந்து பார்த்தான் ஆனால் அதில் எதும் இல்லை. அவனுக்கு பயங்கரமான கோவத்துடன் அரசரிடம் நான் மூன்று வருடம் வேலைப் பார்த்துள்ளேன் நீங்கள் என்னை ஏமாற்றிவிட்டிர்களே என சண்டை போடுகிறான். அவனை பார்த்து அரசர் சிரித்து கொண்டே நான் உன்னிடம் இரண்டு பெட்டிகளை கொடுத்து அதில் ஒரு பெட்டியில் தான் காசு இருக்கும் என்று நான் கூறினேன் நீதான் தங்கநிற பெட்டியை எடுத்து கொண்டாய் இப்போது என்னிடம் சண்டை போடுகிறாய் நான் என்ன செய்வது என்று கூறினார்.அவன் அரசரின் கையில் இருந்த மற்றொரு பெட்டியை வாங்கி திறந்து பார்க்கிறான் அதில் ஐந்து லட்சம் மற்றும் ஒரு கிராம் தங்கம் இருந்தது. அப்போது அரசர் அவனிடம் ஒன்று கூறினார் நீ நன்றாக வேலை பார்த்தாய் அதனால் தான் உனக்கு அதிகமான காசு கொடுக்க முடிவு செய்தேன்.

நீ பேராசை படுகிறாயா?..... இல்லை கிடைக்குறது போதும் என்றும் நினைக்குறாயா?..... என்று பார்க்க தான் இப்படி உன்னை சோதித்தேன் என்றும் கூறினர். ஆனால் நீ நிறத்தை வைத்து இதில் தான் அதிக பணம் இருக்கும் என்றும் ஆசைப்பட்டு விட்டாய். பேராசை எப்போதும் பெரு நஷ்டத்தை கொடுக்கும் அது மட்டும் இல்லாமல் நிறத்தை வைத்துக்கொண்டு எதையும் முடிவு செய்யக்கூடாது என்றுக் கூறினார். பின்பு அவன் தவறான பெட்டியை தேர்ந்தெடுத்தர்காக வருந்தி அரசரிடம் மன்னிப்பு கேட்டான். அரசரும் அவனை மன்னித்து காசை கொடுத்தார். காசை பெற்றுக்கொண்டு அவன் மனைவியை பார்க்க ஆசையாக வீட்டிற்கு செல்கின்றான்.

அவள் அவனை எதிர்பார்த்தபடி வாசலில் நின்றாள். தன் கணவன் வருவதை பார்த்ததும் மிக்க மகிழ்ச்சி கொள்கிறாள்.

அவன் தன் மனைவியை கட்டி அணைத்தபடி உள்ளே அழைத்து செல்கிறான். பின்பு இரண்டு பேரும் உள்ளே சென்று பேசுகிறார்கள் அப்போது அவன் நடந்ததை மனைவிடம் கூறினான். எதையும் நிறத்தை வைத்துக்கொண்டு முடிவு செய்யக்கூடாது...... பேராசை படவும் கூடாது என்று... அவன் கூறியதை கேட்ட அவள் அரசர் கூறியது சரி எனக் கூறினாள். அவனும் தன் தவறை உணர்ந்துக் கொண்டான்.

Moral Of The Story: